عشق کجا بود؟

عشق به دیوانگی و چون و چناننیست

عشق تمنای وصال از دل و جان است.

عشق به نگاه خسته ی پر محبت مردی است که نمیگه دوستت دارم ولی هرزگاهی موهای  سپیدش فریاد از عشق سر میده.

عشق به دستای سردیه که وقتی به تو فکر میکنه گرمه گرم شده.

عشق به دل مهربونیه که همیشه نگرانته.

عشق به گرمی دورهمی هاییه که بعدش میخوای مدتها راه بری و ته دلت به نگاه و حرفهایش لخند بزنی. اخرش کل قندهای دلت یهو اب شده باشه.

عشق به صورت خندانیه که کنارش همیشه گل انداز شده.

عشق به هردم بودن نیست. عشق به یاد داشتنه خوبیهاشه.

عشق کنار هم خوابیدن نیست. عشق کنار هم بودنه.( با عرض پوزش)

عشق تمنای وصال از دل و جان است نه وصال از سر دلخوشی....

پ.ن: کم کمکی طعنه به روزگاری است که دیگه عشقی نخواهیم دید و طعنه به آدمهایی که عشق رو در یه نخ سیگار, یه تخت خواب, یه شب تاصبح و خلاصه ملاکای پلنگی و پشت بازویی میبینن... داد از روزگار دخترکم... دهه ۸۰ نود اینن خدا رحم کنه به دهه اول هزارو چهارصدیا

عشق کجا بود؟...